بنت الجيــــــران
الحكاية بتبدأ من حوالى سنتين ....
العفش بينزل من على عربية النقل ...
و انا واقف فى البلكونة .. و بسأل امى ( اللى كانت واقفة تنشر الغسيل ) : هو فى حد هيسكن هنا ولا ايــه يامـا ؟
قالتلى اه يا حبيبى دى الشقة اللى قصادنا
قلتلها و يا ترى عرسان جداد ولا عيلة و بتعزل ؟
قالتلى والله يابنى مانا عارفة
قلتلها طيب .. يا خبر انهارده بفلوس .. بكرة يبقى بفلوس اكتر ..
و بعد أسبوع ......
أمى واقفة بتنشر الغسيل بردو .. و انا واقف جنبها بردو .. و بتقولى : مش السكان الجداد وصلوا خلاص
قلتلها يا شيـــــخة !
قالتلى : اه .. مرات الراجل عدت عليا انهارده و سلمت عليا و عرفتنى بيهم
قلتلها : ايــه بقى عرسان جداد ؟؟
قالتلى لا دول أسرة .. عندهم ولدين و بنت
قلتلها خير .. خير .. ( والشر بيبظ من عينيا )
و أثناء الحديث الشيق ده ..
طلعت مامت الولاد م البلكونه .. و لما شافت أمى هزت راسها - بتسلم على امى يعنى - .. وطبعا أمى ردتلها الهزة - بترد السلام يعنى -
و بعدين طلع ولد صغير ابتسم لنا اول ما شافنا ....
أصل البلكونة فى وش البلكونة , بس هم مركبين ستارة و احنا مش مركبين ستارة ... بس باين عليهم ناس طيبين اوى ...
المهم .. الأم ندهت لبنتها ...
الحقيقة انا كنت أول مرة فى حياتى أسمع الاسم اللى هى ندهت به ..
أول مرة أعرف ان فى بنت اسمها كده أصلا ...
الام بتنده : يــــــا روفيدة ( على وزن بثينة , بضم الراء يعنى )
اسم جامد مووووووت ... عجبنى الاسم اوى ... و بدعى ربنا تكون رُفيدة حلوة زى اسمها ..
و طلعت روفيدة من ورا الستارة فـى حركة Slow Motion من بتاعة الافلام ..
و انا متنح تتنيحة سوده ... روفيدة طلعت احلى من اسمها .. جميلة جمال لا يوصف ... ناصعة البياض ..
مش قادر ارفع عينى من عليها .. مينفعش ارفع عينى من عليها اصلا ...
فضلت متنح لحد ما شافتنا انا و امى ..
لما شافت امى ابتسمت لها ..
و لما شافتنى زى ما تكون شافت عفريت و دخلت على جوة جرى ...
و تمر الأيام ..
و مشكلتى ان البلكونة بتاعتنا تدخلها من اوضتى .. عشان كده فى الرايحة و الجاية ابص اشوف روفيده واقفة ولا لأ ..
ساعة ما الاقيها واقفة .. اطلع البلكونة ..
مرة اعمل نفسى بتكلم فى التليفون .. او بشم الهوا مثلا - مع إن الدنيا تراب و عفرة -
او بلعب عشر ضغط .. اى تلكيكة و السلام
الغريب انها كانت فى الاول لما تشوفنى تروح داخلة جرى على جوة ..
لكن بعد فترة لاحظت انها مكانتش بتدخل اول ما تشوفنى .. و كانت بتفضل واقفة هى كمان ...
بقيت فى عز الشمس اقف .. لحد ما اعرق و اجيب جاز .... فى عز البرد واقف بتكتك م البرد
واقف بالساعات مدام روفيدة واقفة ... ارمى نظرة .. ابتسامة .. أشاور
و كانت هى بتكتفى بالابتسام و علامات الخجل ...
و ف يوم من ذوات الايام ..
بشاورلها .. شاورتلى
بقيت هطير م الفرحة .. روفيده شاورتلى يا جدعان ...
قعدت اطنطط ع السقف و أغنى و حياة قلبى و أفراحه ..
و هبا إيـه هبا أاه .. إن شاء الله هنظبط
امتى بقى اتكلم معاها و نهظر سوا ...
لحد ما جه اليوم ...
انا راجع م الكلية .. و على اول الشارع شفت أمى واقفة مع مامت روفيده ..
و المفاجاة : روفيده واقفة معاهم
لقيت نفسى بجرى زى شخصيات الكرتون .. نصى التحتانى بيجرى قبل نصى الفوقانى تشووووووووو ...
لحد ما بقيت عندهم .. عرقان طبعا و بنهج و حالتى حالة ...
نزلت عليهم زى الباراشوط ..
ازيك ياما .. ازيك يا طنط عاملين ايه ...
و بصيت لرٌفيدة .. كانت بصالى و بتضحك ..
كانت زى القمر اليوم ده .. و لابسة تى شيرت حمالات - اصل الجو كان حر اوى اليوم ده -
قلتلها : ازيك يا روفيده ؟!
و كان رد فعلها غير متوقع بالمررررة ... كان صدمة حقيقية بالنسبة لى ..
لقيتها بتمد ايديها و بتسلم عليا ...
و بتقولى : الحمد لله .. ازيك انت ؟؟!
رحت مسلم عليها ....
و قلتلها : الله يسلم قلبك يا روح قلبى ..
و رحت بايس ايديها ....
و رحت شايلها ...........
و قلتلها : انتى عندك كام سنة بقى ؟؟
قالتلى عندى 3 سنين
رحت بايسها تانى و انا هطير م الفرحة و فضلنا نلعب و نضحك والحكاية بتبدأ من حوالى سنتين ....
